Sevdim demekle sevilmiyor insan.

İncittiği yerden incinirmiş insan , tarifsiz bir sızıyla uyanır dağılıp dökülür hiçliğe bürünür sonrasında.Sevdim demekle sevilmiyor insan yaşattığı kadar sevebiliyor işde , ölçüsüde yok hudududa her defasında yaralıyor, can huzurunu kaybetmiş gibi karalanıyor satır aralarında bir gün senden bir sensizlikten çalıp götürüyor seni ve bırakıyor gecenin ortasına.Sende her ne varsa kördüğüm olur sonrasında çözmek istemez bir düğümde sen atarsın.Sonra bir bakarsınki herşey içinde olup biterken , hangi kahkahanın ortasında seni hatırlarda susar birden ,zühre karanlığında bir karanlık daha çöker içine ve acıya gülmek bu olsa gerek dermiki bilmemki; yanılıyorsun hemde çok o kahkahasına devam eder sen ise karanlığa yürümeye devam edersin.Tutarsızdı güneşin gölgesinde bulduklarım bu yüzden hep üşüyen bendim ama beni üşüten titreyerek kalacak bunuda bilirim…