ADAK

Padişahlar meclisinin kandili Sultan Mahmut Gazne’den kalkıp Hintlilerle savaşa gitmişti.

Hintlilerin pek kalabalık olan ordularını görünce cani sıkıldı, sasırdı. O adil sultan bir adakta bulundu; “eğer” dedi, “Bu orduyu yenebilirsem, elde edeceğim bütün ganimetleri yoksullara dağıtayım.” Nihayet savaş bitti. Sultan Mahmut galip gelmiş, sayısız ganimetler elde edilmişti. O kara yüzlü düşman bozulup dağılmış, ardına da bir parçasını bile kimse­nin değer biçemeyeceği ganimetler bırakmıştı.

Sultan, hemen adamlarından birini çağırıp dedi ki:

Bu ganimetleri yoksullara dagit. Çünkü savaştan Önce Allah’a adakta bulunmuştum. Simdi bu adadığım yerine getirmem lazım.”

Herkes itiraz etti,

– Bunca mal, bunca altın değer bilmez bir avuç yoksula verilir mi? Ya askere ver, memnun olsun, düşmanına kinlenerek savaşa hazırlansın, ya da emret hazi­ne ne götürsünler” dediler.

Sultan tereddüde düştü, düşünceye daldı. Adağımı yerine getirip yoksullara mi dağıttırayım yoksa dediklerini mi yapayım, diye sasirdi kaldı. Tam o sırada Ebul Hüseyn denen zeki bin meczup ordunun içinden geçiyordu. Sultan Mahmut onu uzaktan görünce “hah” dedi, “Su meczubu yanıma getir­teyim, ona sorayım, ne derse onu yapayım. Çünkü o ne asker tanır, ne de sultan. Söylenecek sözü sakınmadan söyler.”

Ebul Hüseyin’i yanına çağırdı, olayı ona olduğu gibi anlattı.

Meczup dedi ki:

-Sultanım simdi iki şeyden birini yap­mak gerek. Eğer bir daha Allah’a isin düşmeyecekse merak etme; bunların dediğini yap, adağını düşünme. Yok, bir za­man gelecek, yine isin ona düşecekse utan, onlara uyma sakin, adağını yerine getir. Madem Allah sana yardım etti, isini düze çıkardı; demek ki kendisine düşeni yaptı. Sana düşen is nerde peki? Niçin sözünü yerine getirmiyorsun?

Sonunda Sultan Mahmut ganimetin hepsini yoksullara dağıttırdı, sonu da adı gibi Mahmut oldu.